Η κυβέρνηση Παπανδρέου πορεύεται με σημαία το εκβιαστικό δίλημμα «μέτρα ή χρεοκοπία».Προσπαθεί να πειθαναγκάσει τους πολίτες να πιουν το πικρό ποτήρι με τον ίδιο πάντα ισχυρισμό "να αποφύγουν τα χειρότερα".
Κρίνοντας από τη σχετικά χλιαρή αντίδραση της κοινωνίας, το Mέγαρο Μαξίμου και οι γραφειοκράτες της «τρόικας» εκτιμούν πως «τα μέτρα περνάνε».
Η εκτίμηση αυτή ανοίγει τον δρόμο επιβολής πρόσθετων μέτρων κάθε φορά, αφού κάθε φορά προφασίζονται το αποικιακού χαρακτήρα μνημόνιο που υπέγραψαν....
Μετά απο μια σειρά επώδυνων μέτρων που κάθε φορά νομιμοποιούσαν με το πρόσχημα της ανάγκης, σειρά πήρε το ασφαλιστικό και η κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων.
Μέχρι πρότινος οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων ήταν ένα είδος άτυπης διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση, που χρησιμοποιούνταν απο τα διάφορα σωματεία ως "βαλβίδες εξαέρωσης" της λαικής οργής.
Ίσως η κοινωνία δεν αντέδρασε δυναμικά, όχι επειδή έχει πεισθεί για κάτι , αλλά επειδή της είπαν ότι η χώρα βρίσκεται υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Δεν δίνουν μάχη υπεράσπισης κεκτημένων, επειδή τους τρομοκράτησαν ότι δεν υπάρχουν ελπίδες να αλλάξει κάτι. Οσοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις που λειτουργούν ως "βαλβίδα" εκτόνωσης της λαικής οργής συμμετέχουν απλά για να εκφράσουν την οργή τους κάθε που αυτές οργανώνονται.
Προς το παρόν η κοινωνία παρακολουθεί παγωμένη τις εξελίξεις και κύρια τάση των νοικοκυριών είναι να υιοθετούν συμπεριφορές προσωπικής επιβίωσης κάτι σαν το ο σώσον εαυτόν , σωθήτω σε ένα καράβι που βουλιάζει και η ορχήστρα παίζει μουσική.
Όλα θυμίζουν τους στίχους του Εθνικού μας Ύμνου "Γιατί τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά "
Ολα δείχνουν ότι η «θεραπεία σοκ» του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης εγκλωβίζει την οικονομία στον φαύλο κύκλο μιας ανατροφοδοτούμενης ύφεσης.
Παρά τις παρηγορητικές ρητορείες, η πολιτική που πιστά εφαρμόζει η κυβέρνηση τείνει να προσλάβει διαστάσεις οικονομικο-κοινωνικού κραχ.
Μετά τις ραγδαίες εξελίξεις τα εισοδήματα δεν επαρκούν πλέον για να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες, οι Έλληνες είναι ήδη καταχρεωμένοι , η αγορά έχει παγώσει, η τουριστική βιομηχανία της χώρα ξεψυχά, τα σημάδια διάλυσης στο Εθνικό σύστημα υγείας δεν κρύβονται με τίποτα , το ασφαλιστικό καταρρέει , οι αντοχές και οι ανοχές της κοινωνίας εξαντλήθηκαν, οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται μέρα με την ημέρα και οι μικρομεσαίοι εμποροβιοτέχνες χρεοκοπούν μαζικά, όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη χώρα.
Η κοινωνική δυναμική εξαρτάται αποκλειστικά από τη δυνατότητα επιβίωσης των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Για πρώτη φορά μεταπολεμικά απειλείται μαζικά η επιβίωση τους , δηλαδή η αναπαραγωγή της υφιστάμενης κοινωνικής δομής , η ραχοκοκαλιά της οικονομίας.
Η σημερινή ισορροπία είναι εξαιρετικά ασταθής. Η υποτονικότητα όμως των κοινωνικών αντιδράσεων είναι περισσότερο ανησυχητικό παρά καθησυχαστικό σημάδι.
Μια περίεργη σιωπή πριν την καταιγίδα πλανάται στην Ελλάδα. Όταν όμως τα "σύννεφα" συγκεντρώνονται ο ουρανός σκοτεινιάζει , η «κρίσιμη μάζα» κοινωνικής απόγνωσης θα καταλήξει αναπόφευκτα σε ισχυρή κοινωνική έκρηξη.
Ίσως οι ένοικοι του Μαξίμου δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν το μέγεθος του κοινωνικού αναβρασμού η απλά θεωρούν οτι έχουν υπολογίσει τα όρια και προγραμματίζουν σιωπηρά το σχέδιο απόδρασης τους απο την εξουσία την κατάλληλη στιγμή.
Είναι όμως χρήσιμο να θυμούνται πως όταν το γαϊδούρι συνήθισε να μην τρώει, ψόφησε ΞΑΦΝΙΚΑ.
Αυτό το ΞΑΦΝΙΚΑ είναι πάντα απρόβλεπτο και δεν υπολογίζεται.
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ...
