Της Μελίνας Καραπαναγιωτιδου«Σκοτεινή και παράξενη η εποχή μας» λέει ο ποιητής και μάλλον έχει δίκιο, για… πολλές εποχές, στην Ελλάδα. Έτσι την ώρα που οι οικογένειες των τριών θυμάτων στην Αθήνα σπάραζαν στον πόνο, η ΕΛ ΑΣ μετρούσε τις μολότοφ και τα κανάλια έψαχναν στα πλάνα τους, ενόχους και αθώους, στη Βουλή εξελισσόταν κοκορομαχίες μεταξύ «αρχηγών» και στα καφέ της επαρχίας γινόταν μουχαμπέτι για τους «Άθλιους» των Αθηνών που μας οδήγησαν εδώ....
Βασικό θέμα της ελληνικής ειδησεογραφίας οι κόντρες των κομμάτων και οι εικόνες της βομβαρδισμένης Αθήνας να κάνουν το γύρο του κόσμου. Δηλαδή, εδώ το σπίτι μας καίγεται – κυριολεκτικά αυτή τη φορά - και εμείς ανησυχούμε για το τι θα πει ο γείτονας,που στο κάτω κατω της γραφής δεν δίνει δεκάρα για μας (ή έστω δίνει μερικά δισεκατομμύρια «σωτηρίας» και… τοκογλυφίας και ήδη μας τα βγάζει από τη μύτη)
Όμως αφού ο κόσμος, το΄χει τούμπανο – καιρό τώρα - και εμείς κρυφό καμάρι, προς τι η ανησυχία; Οι ξένοι δεν είναι αυτοί που μας χλευάζουν ειρωνικά, ακόμη κι όταν παίζουμε μαζί τους παιχνίδια τύπου warcraft και κάνουμε τουμπεκί διότι δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε;
Ας το παραδεχτούμε, τωρα είναι αργά για δάκρυα και καλά θα κάνουμε να μαζέψουμε τα αποκαΐδια μας (μαζί με τους πολιτικούς της κακιάς ώρας) και να πάμε παρακάτω.
Εκεί όπου οι πολίτες δεν θα περιμένουν μεσσίες ούτε μεγάλα λόγια για μια καλύτερη Ελλάδα. Εκεί όπου η αλήθεια θα είναι στα πάνω της και οι επικοινωνιολογοι θα ψάχνουν άλλη δουλειά. Εκεί όπου η τηλεόραση θα ενημερώνει και δεν θα χειραγωγεί, ούτε θα εξυπηρετεί συμφέροντα ελληνικών και ξένων «αγορών» Κι όταν πάμε, να μου το πείτε για να… ξυπνήσω, διότι μόνο στα όνειρα μου πια, μπορώ να φαντασθώ αυτόν τον τόπο…
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...
